ਇਸ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਫੀਸ ਸਿਰਫ਼ 1 ਰੁਪਿਆ, 32 ਸਾਲ ਤੋਂ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ ਇਲਾਜ ..

ਅਮਰਾਵਤੀ: ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਸਮਿਤਾ ਕੋਲਹੇ ਅਤੇ ਰਵਿੰਦਰ ਕੋਲਹੇ 32 ਸਾਲ ਤੋਂ ਡਾਕਟਰੀ ਪੇਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਐਮਬੀਬੀਐਸ ਪੜਾਈ ਦੇ ਆਖਰੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਠਾਣਿਆ ਕਿ ਸਮਾਜ ਦੇ ਆਖਰੀ ਵਿਅਕਤੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਕੇ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਹੈ।

ਢਾਈ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਭਟਕਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਅਮਰਾਵਤੀ ਜਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਬੈਰਾਗਡ ਪਿੰਡ ਪੁੱਜੇ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਉਥੇ ਹੀ ਮਰੀਜਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹ ਅਜਿਹਾ ਪਿੰਡ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਪੁੱਜਣ ਲਈ ਮੁੱਖ ਜਿਲ੍ਹੇ ਤੋਂ 25 ਕਿਮੀ ਬੱਸ, ਫਿਰ 30 ਕਿਮੀ ਪੈਦਲ ਚਲਕੇ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਸਮਿਤਾ ਅਤੇ ਰਵਿੰਦਰ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਮਰੀਜਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਰਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਕੰਮਾਂ ਲਈ 2011 ਵਿੱਚ 10 ਲੱਖ ਰੁ. ਦਾ ਇਨਾਮ ਵੀ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਇਸਨੂੰ ਵੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਆਪਰੇਸ਼ਨ ਥਿਏਟਰ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ। ਸਮਿਤਾ ਅਤੇ ਰਵਿੰਦਰ ਹੁਣ ਇੱਕ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਵੱਧਦੇ ਹੋਏ ਖੇਤੀ – ਕਿਸਾਨੀ ਉੱਤੇ ਵੀ ਧਿਆਨ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ – ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਚੰਗਾ ਅਤੇ ਢਿੱਡ ਭਰ ਖਾਣਗੇ, ਤਾਂ ਬੀਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਰਹੇਗਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਜਾਨ ਰਸਕਿਨ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ‘ਅਨ ਟੂ ਦਿਸ ਲਾਸਟ’ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਮਿਲੀ

ਡਾ. ਰਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ, ਐਮਬੀਬੀਐਸ ਦੇ ਆਖਰੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਜਾਨ ਰਸਕਿਨ ਦੀ ‘ਅਨ ਟੂ ਦਿਸ ਲਾਸਟ’ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਰਸਕਿਨ ਨੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਆਖਰੀ ਆਦਮੀ ਤੱਕ ਪੁੱਜਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਖਰੀ ਮਰੀਜ ਢੂੰਢਣ ਦੀ ਠਾਣੀ। ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ, ਗੁਜਰਾਤ, ਕਰਨਾਟਕ ਅਤੇ ਮੱਧ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਢਾਈ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਘੁੰਮਦਾ ਰਿਹਾ।

1985 ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਤਲਾਸ਼ ਬੈਰਾਗਡ ਜਾਕੇ ਖਤਮ ਹੋਈ। ਇਹ ਪਿੰਡ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਲਿਆ। ਪਹਿਲੀ ਚੁਣੋਤੀ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚਿਕਿਤਸਾ ਵਿੱਚ ਭਰੋਸਾ ਦਵਾਉਣ ਦੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਇਲਾਜ ਲਈ ਲੋਕ ਜਾਦੂ – ਟੂਣੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹ ਪਰਿਵਰਤਨ ਕਰਾਉਣ ਵਾਲਾ ਸਮਝਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ‘ਅਸੀ ਤਾਂ ਬੀਮਾਰ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਜਾਨਵਰ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।

ਇਸ ਵਿੱਚ 100 ਰੁ. ਤੱਕ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ 10 ਪੈਸੇ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ (ਦਵਾਈ) ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਰੋਗ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।’ ਸਾਡੇ ਤੇ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਵੱਡੇ ਹਮਲੇ ਵੀ ਹੋਏ। ਫਤਵਾ ਵੀ ਜਾਰੀ ਹੋਇਆ। ਫਿਰ ਹੌਲੀ – ਹੌਲੀ ਅਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਜਿੱਤਿਆ।

ਵਧੀਆ ਪੈਸਾ ਮਿਲੇਗਾ, ਤੱਦ ਹੀ ਨੌਜਵਾਨ ਡਾਕਟਰ ਪਿੰਡ ‘ਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਜਾਣਗੇ

ਡਾਕਟਰ ਰਵਿੰਦਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ – ‘ਅੱਜ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਡਾਕਟਰ ਪਿੰਡ ਜਾਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਕਤਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਈ ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਘੱਟ ਫਾਇਦੇਮੰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ – ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਨੂੰ ਵਰਗਾ ਪੈਕੇਜ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਜਾਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਉੱਤੇ ਵੀ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ।’

ਅੱਜ 32 ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹਾਲਤ ਕਾਫ਼ੀ ਸੁਧਰੀ ਹੈ। ਕਦੇ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ 400 ਲੋਕ ਇਲਾਜ ਲਈ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਹੁਣ ਇਹ ਗਿਣਤੀ 30 – 40 ਤੱਕ ਆ ਗਈ ਹੈ। ਹੁਣ ਅਸੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਐਗਰੀਕਲਚਰ ਉੱਤੇ ਧਿਆਨ ਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਸਾਡਾ ਪੁੱਤਰ ਰਾਮ ਨਵੀਂ ਟੈਕਨੋਲਾਜੀ ਨਾਲ ਖੇਤੀ ਕਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਵੀ ਨੌਜਵਾਨ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਲੋਕ ਚੰਗਾ ਅਤੇ ਪੇਟ ਭਰ ਕੇ ਖਾਣ। ਫਿਰ ਬੀਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ।